Parkeerboete

Iedereen krijgt wel eens een verkeersboete en daarover moet je niet zeuren. Gewoon betalen, je rijgedrag aanpassen en dóór met je leven. Nietwaar? Tenzij de bon onterecht is. Dan ontvouwt zich een dilemma: maak je er werk van of laat je het gaan?

Zo kreeg ik een boete toen ik op verjaardagsvisite in Den Haag het verkeerde kenteken invoerde in de app voor bezoekersparkeren. Per ongeluk gebruikte ik het kenteken van de oude auto die een half jaar geleden was gestolen.

Stom, maar verklaarbaar, want hoe gaat dat bij een verjaardagsvisite? Je komt binnen, feliciteert de jarige, kijkt hoe het cadeau wordt uitgepakt, doet al zoenend en pratend een rondje langs de andere feestgangers, krijgt een stuk taart en koffie in je handen geduwd en begint een gesprek met die leuke oom. Plots roept iemand, zeg maar de parkeer-BOB: ‘Heb je je auto al geregistreerd?’ Haastig typ je het kenteken in op een IPad en hervat het gesprek.

De 62,85 euro naheffingsaanslag parkeerbelastingen viel me rauw op de maag. Het bedrag was niet de wereld, alleen vóélde het zo oneerlijk. Beteuterd keek ik naar het brieflogo Den Haag, vrede en recht.

Toch even gegoogeld. Meteen raak. In 2016 oordeelde de Hoge Raad in een vergelijkbaar geval dat naheffing niet mag. Er is immers betaald voor die plek. Mooi. Ik verzamelde bewijsstukken, schreef een toelichting en diende bezwaar in. Dat kostte me dan wel een paar uur, maar bevrijdde me van dat gevoel van onrecht.

Helaas, gemeentebelastingen wees het bezwaar af. De Hoge Raad zou vinden dat aan alle voorschriften dient te worden voldaan, dus ook aan het invoeren van het juiste kenteken. Ik kon in beroep bij de rechtbank.

Shit, daar was dat vervelende gevoel weer. Gewoon maar betalen dan?

Hmm, waarom vermeldde de brief niet welke uitspraak van de Hoge Raad het was? Ik belde en kreeg het vonnis toegestuurd. Het stamde uit 1997 en ging over het niet goed zichtbaar in de auto neerleggen van een parkeervergunning. Ja, hállo! Die uitspraak was duidelijk achterhaald door het kentekenparkeren en de uitspraak uit 2016.

Het vervelende gevoel laaide hoog op. Die bluffers van gemeentebelastingen mochten hiermee niet wegkomen. Alleen… griffiekosten, beroep aantekenen, mogelijk de zitting bijwonen om de succeskans te verhogen… dat zou veel tijd kosten. En niet alleen veel tijd, het zou óók mijn goede humeur kosten.

Want dat is het zure: het bevechten van je recht brengt een hoop gedoe met zich mee. Het vervelende gevoel dat je wilt bestrijden, neemt bij elke stap toe. Je voelt hoe je verhardt als je met het dossier bezig bent. Op den duur verander je in zo’n naar mannetje, zo eentje die bij de rijdende rechter verkrampt en verbeten de buurman de hand schudt.

Maak je er werk van of laat je het gaan?

Soms is het nodig. Bijvoorbeeld die keer dat ik me inspande om te voorkomen dat een appartementengebouw een historisch plein in mijn woonplaats onherstelbaar beschadigde. Het was al het overleg en brievenschrijven waard.  

En soms wordt het gelijk te duur betaald. Die bluffers van gemeentebelastingen mogen winnen. Geen recht, wel vrede.