INDEX poetry

Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar gedichten las ik zelden. Alleen wat toevallig op mijn weg kwam: een gedicht in een krant, op Internet of op een blinde muur in de binnenstad. Soms vond ik ze mooi, soms flauw, soms onbegrijpelijk.

Een paar weken geleden zag ik tijdens een wandeling dat zich een kleine boekwinkel had gevestigd in de Herenstraat. Ik bekeek hun website. Ze verkochten poëzie. Alléén poëzie. We hebben alles, was de claim. Van alle poëzie één exemplaar. Dat ‘alles’ paste nog net in de bescheiden ruimte: stapels dichtbundels op tafels, rekken vol in het midden, kasten tot aan het plafond.

Ik raakte geïntrigeerd. De volgepakte winkel nodigde me uit om over de drempel te gaan. Maar eenmaal binnen verdronk ik in die zee van gedichten. Te veel om uit te kiezen, te weinig benul om dat welbewust te doen. Met lege handen verliet ik de zaak.

Toen was er de aankondiging van een leesgroep. Op een woensdagavond bespraken we in de winkel Het woedeboek van Roelof ten Napel, een jonge dichter van wie ik nooit had gehoord. Samen een completer beeld krijgen, was de bedoeling. De ongrijpbare poëzie van Ten Napel leende zich er goed voor. In een levendige discussie sponnen we rode draden tussen zijn gedichten, legden verbanden met zijn jeugd en ondervonden dat we zijn teksten op verschillende manieren konden interpreteren. We lazen elkaar ook gedichten voor. Ze werden er mooier door. Woorden, klanken, ritme. Beelden, associaties, luikjes die open gingen. Het voelde als een soort thuiskomen.

Na afloop vroeg de boekhandelaar naar mijn beroep. Iets saais bij de gemeente Katwijk, was mijn antwoord. Ik wilde hem niet met mijn werk als portfoliomanager vermoeien. Verder dan dat kon iets niet van poëzie af staan. Achteraf komt toch een overeenkomst op. Een portfoliomanager ordent projecten en activiteiten in programma’s en koppelt die aan de doelstellingen van de organisatie. Zou je poëzie dan niet kunnen zien als het ordenen van gedachten en gevoelens in gedichten en bundels? En de boekhandelaar – we hebben alles – met zijn propvolle winkel? Is dat niet de ultieme portfoliomanager?

Boekwinkels zoals INDEX Poetry zijn er weinig. In Amsterdam is er eentje en ergens in België schijn je ook een winkel met louter dichtbundels te hebben. Geld is schaars in de poëzie. Het vergt moed om een dergelijke zaak te openen. Moed die best beloond mag worden. Daarom zeg ik: verjaardag, Sinterklaas, Kerst of zomaar, een dichtbundel is een mooi cadeau. Mij mag je er in elk geval altijd eentje geven.